Met ingehouden adem loop ik ver na reguliere werktijd, precies op het afgesproken tijdstip, naar de longafdeling, waar een van mijn patienten op mij ligt te wachten. Ik herhaal de vraag die mij al dagenlang een groot deel van mijn nachtrust...
Naast praktische dingen die mijn hoofd al af en toe doen overspoelen is er nog de relatie met papa. Langzaam begint het besef te komen dat hij weggaat. Maar nog steeds durf ik niet aan die rouw gevoelens te komen. Ik verlang naar zekerheid...
In die ene seconde staat de wereld stil. Hester is mijn vrouw en 55 jaar oud. Ze heeft gevorderde dementie. Ik sta letterlijk te boarden voor het vliegtuig in Amerika om terug te vliegen naar Nederland en stap uit de rij, terwijl nadrukkeli...
Ik zie de angst in haar ogen. Ze weet dat vandaag het moment is waarop haar behandeling gestaakt gaat worden. De arts vertelt haar dat ze 'in slaap gebracht zal worden'. Er zal begonnen worden met palliatieve sedatie.
Ze wil graag nog afsc...
Het is een vroege lentemorgen. De regendruppels aan de andere kant van de ruit getuigen van een vochtige nacht. Hij staart ernaar met zijn vermoeide ogen.
Een blog over palliatieve sedatie
Een paar dagen later zit ik op een krukje naast haar bed. Het voelt telkens als een voorrecht om voor even toegelaten te worden tot haar innerlijke wereld. Het zijn kwalitatieve momenten als ze haar leger even laat rusten in de berm. Soms d...
Soms is de hulp van mensen die 'zomaar even helpen zo fijn'. Zoals dat voorval waarin volstrekt onbekenden snappen waarom het midden in de nacht verplaatsen van een koppelbed zo belangrijk is.
Op deze ogenschijnlijk gewone avond danst deze vrouw waarschijnlijk voor de laatste keer, en het is fenomenaal. Ondanks de handicap van de infuuspaal, is elke beweging zo vol verfijning getimed, zo breekbaar, zo gedecideerd.
